رمزينه ها و ظرفيت نقدپذيري جامعه

استفاده از کد و رمزینه در کلام ، نثر و نظم,رویکردی بوده است كه اهل حكمت و ادب در بیان اعتقادات،آراء و نظراتي كه احتمالاً با چالشهايي روبرو مي شده است اختيار مي كردند.آنان از اين طريق آراء خود را به سمع و نظر مخاطبان نخبه كه توان رمز گشايي و رفع ابهام از متون پيچيده برايشان امكانپذير بوده است مي رساندند و از اين طريق نوعي خط ارتباطي خصوصي بين المعارف! ايجاد مي كردند.

تاريخچه رمزنگاري در جهان غرب بعدها بيشتر با اهداف نظامي وسياسي آمبخته شد در حاليكه در مشرق زمين و خصوصاً ادبيات فارسي با نفوذ به صنايع ادبي روشي را براي واژگونه نشان دادن يا در جامه استعاره هويدا كردن اغراض گوينده در اختيار اديبان قرار داد.به نوعي استفاده از ايهام،جناس و استعاره ملاكي بوده است براي عدم انتقادپذيري حكام وقت و شاعر فرزانه نيز از بيم جان و از سر ناچاري جان كلام به استعارات ادبي مزين مي كرده است...

در روزگار ما نيز گريز از ادبيات مردمي و فارسي سليس گاه به همين معنا مورد استفاده قرار گرفته تا كلامي چالش برانگيز از اذهان عامه مخفي مانده و به دست اهل آن برسد!.يكي از نشانه هاي جوامع دموكراتيك پس از قرن بيستم نيز همين رويكرد به رئاليسم و نثر روزنامه نگاري است زيرا در اينگونه جوامع تاب بيشتري براي نقدپذيري حاصل شده است...