بوپال هنوز قرباني مي گيرد

من تقريباً چند ماه بعد از فاجعه Union Carbideدر شهر بوپال هند،براي چند روز در اين شهر بودم و از نزديك شاهد قربانياني بودم كه در راهروهاي بيمارستانهاي اين شهر با انواع آثار ناشي از صدمه هاي مسمويت شيميايي منتظر نوبت مداوا بودند و امروز بعد از گذشت 23 سال هنوز كودكاني در اين شهر متولد مي شوند كه ميراث دار آن حماقت بشري دو دهه پيش هستند و با انواع ناهنجاريهاي اندامي وفيزيولوژيك متولد مي شوند.بنا بر آمارهاي تاييد شده بيش از 100 هزار نفر هنوز درگير آثار مزمن اين مسموميت حاد شيميايي هستند.لينك خبر
شهر بوپال داراي جغرافياي خاصي از لحاظ عوارض زمين است و شهر بر روي تعداي تپه ماهور بنا شده و در حين فاجعه دسامبر 1984و نشت گاز(15 متريك تن methyl isocyanate) از كارخانجات توليد سموم دفع آفات فضاهاي فررفتگي بين اين تپه ها مانند تله حبس گاز عمل كرد و با ابري به وسعت 30 مايل مربع 5000نفر را در شب اول و 15000 را در چند روز بعد روانه گورستان كرد.
4 عامل نشان داده شده در تصوير ذيل به عنوان عوامل تشديد كننده اين فاجعه ارزيابي شده اند.لينك

پ.ن: به لحاظ بيمه هاي درماني و كمك هاي پزشكي پس از گذشت دو دهه هنوز هم مردم فقير اين شهر هيچ پشتيبان و پناهي ندارند و هر روز شاهد تولد فرزندان ناقص الخلقه هستند.

پ.ن: بزرگترين فاجعه صنعتي جهاني به همين زودي به فراموشي سپرده مي شود تا انسان از گذشته درس نگيرد و باز هم...