سرنوشت طرحهای ملٌی آینده به کجا ختم خواهد شد؟

تصمیماتی از قبیل به خدمت گرفتن فن آوریهای سبز,به دو عنصر زمان و سرمایه گذاری کلان بخش دولتی و خصوصی به طور همزمان نیاز دارد.مثلاً اگر به یاد داشته باشید برای سهمیه بندی بنزین تغییرات ساختاری جایگاههای بنزین,شبکه دیتا و فرهنگ سازی در سطح ملٌی حداقل چند سال زمان برای برنامه ریزی و اجرا و میلیاردها تومان هزینه در بر داشت در حالیکه این تصمیم تکنولوژی خاصی نیز به همراه نداشت و فقط برای هدف کنترل و پایش مصرف بنزین مطرح شد.در مقایسه رفتن به سمت فن آوریهای از قبیل پیلهای سوختی, هیدروژن و موتورهای هیبریدی و الکتریکی به ابعاد عظیمی از تخصص,دانش فنی,سرمایه گذاری و زمان نیاز دارد...
صنایع خودرو سازی آلمان و غولی مانند دایملر بنز برای 2015 تعهد کرده تا خودروی کاملاً برقی به بازار عرضه کند و تولیدات فعلی هیبریدی با موتور برقی و سوخت بنزین یا هیدروژن نیز در آمریکای شمالی به تعداد چشمگیری در حال افزایش هستند ولی با این حال در منطقه ای به وسعت خلیج سانفرانسیکو در ایالت کالیفرنیا برای توسعه شبکه تامین انرژی برای ماشینهای برقی 1 میلیارد دلار بودجه در نظر گرفته شده است. این ارقام و زمانهای اعلام شده, آینده محتومی را برای سایر کشورهای مصرف کننده رقم خواهد زد...
پ.ن:اگرچه برنامه دولت جدید و وزرای نخبه! آن کاملاً رونمایی نشده است,ولی بدنه تصمیم سازی آن باید بدانند تا چشم به هم بزنند 4 سال به سر خواهید رسید و آنها که برنامه ای نداشته باشند در پایان بایدمانند دولت نهم خداحافظی کنند ,با این وصف که شهرت دولت قبلی نیز آنها را مشایعت می کند!.
پ.ن: در مورد طرح سهمیه بندی بنزین نیز به یقین اهداف از پیش تعیین شده در زمان و با هزینه پیشبینی شده به بار ننشست ولی مقایسه آن بعنوان یک طرح ملی با تصمیمی مانند گاز سوز کردن یا اشاعه مصرف برق بعنوان انرژی اتومبیل و زیرساختهای عظیم مورد نیاز برای آن,پربیراه نمی باشد!.