بخشی از 2050در حال تحقق است - Power Beaming -Climber
از سفر به 2050 و آنچه در پیش رو است,چیزی در خاطرتان مانده است؟؟.آیا می دانستید هر کدام از آن وقایع پیش رو که گاهی بسیار هم دور از ذهن و توانایی بشر به نظر می رسد بخشی از یک جریان فکری یا چالش در حال شکل گرفتن است!!!؟.
آسانسوری که بتواند بشر را با هزینه و ریسک کم به فضا ببرد,پروژه بلند پروازانه ای است که ناسا و بعضی بنیادهای دیگر برای تحقق فرضیه امکان دسترسی ارزان و آسانتر به فضا دنبال می کنند!.
اگر دانشگاههای ما گرفتار روبوتهای فوتبالیست هستند,دانشگاههایی مانند مک گیل کانادا هم تیمی برای سفر به فضا از طریق آسانسور تشکیل داده اند!.
این فرضیه بار اول در 1960 با ساخت فیبرهای کربنی بسیار مقاوم برای شکل دادن ریسمانی با قدرت کشش متفاوت از طریق فن آوری نانو مطرح شد که در آن دوران بسیار چالش برانگیز تلقی شد,وظیفه اولیه این مسابقه نوآورانه طراحی و ساخت ماشین بدون سرنشینی است که 22 تا 45کیلوگرم وزن خود را از یک نوار به طول 61 متر به صورت خودکششی که از یک جراثقال آویخته است و فقط با استفاده از تابش و جذب نور یک نورافکن 10هزار واتی از جنس زنون,بالا بکشد!,این مدل پایه تفکر و فن آوری ساخت چنین آسانسوری است!!.ناسا 2 میلیون دلار جایزه برای این مسابقه اختصاص داده و هم اکنون 7شرکت کننده از آمریکا و کانادا در آن شرکت دارند.می توانید اخبار پیشرفت این تیمها را در اینجا دنبال کنید.
بستر اصلی این چالش بر انتقال انرژی بدون سیم و مواد نانو بنیاد است,مواردی چون اصول دینامیک و استاتیکی حرکت یک آسانسور در مرتبه بعدی اهمیت قرار دارند.
پ.ن: عکسهای تیم دانشگاه بریتیش کلمبیا وساسکچوان ماشین ابداعی آنها را می بینید.
پ.ن: سعی خواهم کرد بعضی دیگر از پروژه های 2050 را بیابم تا ثابت کنم آنچه برای ما در بسیار دوردست می نماید برای دیکران آنچنان هم دور نیست.اگر به شرکت در چنین مسابقه های علاقه مندید ,ناسا موضوعات چالشی دیگری هم مطرح کرده است!.
پ.ن: یکی از مکانهایی که قرار است تیمهای شرکت کننده در آن ابداع خود را عرضه کنند, Meteor Crater in Arizona است.
آسانسوری که بتواند بشر را با هزینه و ریسک کم به فضا ببرد,پروژه بلند پروازانه ای است که ناسا و بعضی بنیادهای دیگر برای تحقق فرضیه امکان دسترسی ارزان و آسانتر به فضا دنبال می کنند!.
اگر دانشگاههای ما گرفتار روبوتهای فوتبالیست هستند,دانشگاههایی مانند مک گیل کانادا هم تیمی برای سفر به فضا از طریق آسانسور تشکیل داده اند!.
این فرضیه بار اول در 1960 با ساخت فیبرهای کربنی بسیار مقاوم برای شکل دادن ریسمانی با قدرت کشش متفاوت از طریق فن آوری نانو مطرح شد که در آن دوران بسیار چالش برانگیز تلقی شد,وظیفه اولیه این مسابقه نوآورانه طراحی و ساخت ماشین بدون سرنشینی است که 22 تا 45کیلوگرم وزن خود را از یک نوار به طول 61 متر به صورت خودکششی که از یک جراثقال آویخته است و فقط با استفاده از تابش و جذب نور یک نورافکن 10هزار واتی از جنس زنون,بالا بکشد!,این مدل پایه تفکر و فن آوری ساخت چنین آسانسوری است!!.ناسا 2 میلیون دلار جایزه برای این مسابقه اختصاص داده و هم اکنون 7شرکت کننده از آمریکا و کانادا در آن شرکت دارند.می توانید اخبار پیشرفت این تیمها را در اینجا دنبال کنید.
بستر اصلی این چالش بر انتقال انرژی بدون سیم و مواد نانو بنیاد است,مواردی چون اصول دینامیک و استاتیکی حرکت یک آسانسور در مرتبه بعدی اهمیت قرار دارند.
پ.ن: عکسهای تیم دانشگاه بریتیش کلمبیا وساسکچوان ماشین ابداعی آنها را می بینید.
پ.ن: سعی خواهم کرد بعضی دیگر از پروژه های 2050 را بیابم تا ثابت کنم آنچه برای ما در بسیار دوردست می نماید برای دیکران آنچنان هم دور نیست.اگر به شرکت در چنین مسابقه های علاقه مندید ,ناسا موضوعات چالشی دیگری هم مطرح کرده است!.
پ.ن: یکی از مکانهایی که قرار است تیمهای شرکت کننده در آن ابداع خود را عرضه کنند, Meteor Crater in Arizona است.
