عيش شيرازي

شيرازيها را به خوش نشين بودن و اهل گشت و گذار و تفرج مي شناسند و پربيراه هم نمي گويند ولي گشت گذار امروز شيرازيها به بيشتر به باغات بيرون شهر به سمت سپيدان انتقال يافته و اين در حالي است كه تفرجگاههاي قديمي شيراز بيشتر در حوزه 4 دروازه شهر و نهايتاً بعضي از قصبات معروف قديمي كه امروز به محلات شهري تبديل شده اند محدود مي شد.
از قديمي ترين محلهاي گردش شيرازيها خصوصاً در اوقات تاريك شدن هوا و برچيده شدن بساط آفتاب جنگ(به كسر جيم) با توجه به حافظه خودم،آب سعدي و باباكوهي بود كه با آرام گرفتن تازيانه خورشيد و با احتساب خنكي آب قناتهاي سعدي البته در آن زمان و هواي كوهسار باباكوهي،زنده دلان شيرازي را به خود مي خواند.بساط آب سعدي ساليان درازي است كه جمع شده و با همياري شهرداري شيراز كه مدتها آن را به محل دپوي زباله شهري تبديل كرده بود و صنف محترم و معزز معتادين! كه از آن در نقش پناهگاه و محل پرواز ! استفاده مي كردند،امروز ديگر آن قنات زيركوه در دسترس شيرازيها نيست ولي باباكوهي را به حكم كوه بودن! نتوانسته اند كه ببرند يا تعطيل كنند و در خانواده ما به خصوص اگر گذر عزيز راه دوري! به شهر موطنش بيافتد يك قرار خانوادگي باباكوهي و صرف عصرانه يا شب چره اي در ايوان باباكوهي اجتناب ناپذير است!.
پ.ن:عيش مدام شيرازيها در چنين گشت و گذاري حتماً براي تكميل شدن به كاهو و يا سكنجبين محتاج است!،عكس مربوط به نشست خانوادگي در يك بعداظهر پاييزي در باباكوهي است كه به افتخار دايي محمود ترتيب داده شده بود.