جنبشهای کارگری در دبی وابوظبی؟

در پس آسمانخراشها و شهرکهای پر تعداد و قارچ گونه دبی و ابوظبی،در زیر نقاب کوه هایی از بتن آرمه و شکوه سازه زندگی دیگری نیز در جریان است، پس از پایان ساعت کار سیل کارگران ساختمانی بیشماری را می بینید که در اتوبوسهای قدیمی و زهواردر رفته ای بدون کولر یا حتی صندلی درست و حسابی به سمت خوابگاههای پر تعداد و شلوغشان رهسپار می شوند تا شاید در پایان ماه چند درهمی را بعنوان مرهمی بر زخم نداری به ولایاتشان بفرستند!،افغانها،پاکستانیها و بعضی تبعه جنوب شرق آسیا بیشترین آنها را تشکیل میدهند،فاصله طبقاتی بین این کارگرها و توریستهای شیکی که در تاکسیها و ماشینهای مجلل این دیار رفت و آمد می کنند مثل فیلمهای سینمایی می ماند و کسی باور نمی کند که همزمان هر دو واقعیت در این شیخ نشین ثروتمند جریان دارد!،به تازگی دیدبان حقوق بشر و سازمانهای دفاع از حقوق کارگران پایشان به این دو شهر باز شده و سعی دارند که این برده داری نوین را تحت الشعاع قرار دهند،پیمانکارانی را که کارگران خود را با ضبط پاسپورت و اوراق هویت مجبور به پذیرش هر شرایطی با کمترین دستمزد می کنند شناسایی کرده و قوانین مدرن کار را به دولتمردان عرب بقبولانند...
پ.ن: اگر در دبی صبحها زودتر بیدار شوید و یا بعداظهرها در هنگام غروب در حوالی اتوبات شیخ زاید تردد کنید حتماً این اتوبوسهای لکنته را می بینید که گویا برای استفاده همین کارگران بایگانی شده اند و هیچ سنخیتی با قوانین نگهداری از وسائط نقلیه فرسوده در دبی ندارند!،بعضی از این کارگرها برای یکماه کار طاقت فرسای ساختمانی گاهی تا کمتر از 2000 درهم دریافت می کنند! که چیزی به مراتب کمتر از هزینه اقامت2-3 روزه یک خانواده ایرانی در دبی برای تفریح است!.
پ.ن: جالب خواهد بود اگر در چند سال آینده ببینیم در دبی اعتصابات کارگری و پرچم سرخها و روز جهانی کارگر مفهوم پیدا کرده باشد،یکی از نویسندگان واشینگتن پست هم اینجا مطلبی در همین مورد دارد...
پ.ن: نیکات عزیز حتماً با آن چشمهای نکته بین از این زندگی واقعی باید تصویرهایی داشته باشد،دبی فقط مراکز خرید و کاخ گونه هایش نیست!.