موسیقی را به دریوزگی نکشانید!

نشریه گل آقای سری جدید که چندی پیش هم به محاق سکوت رفت!,در شمارگان 19 چهارشنبه 20 آذرسال جاری روی جلد به نقل از هوشنگ ظریف که نسل جوان را نسلی ساز ندیده معرفی کرده بود!,مضمونی را برای سیاستگذاری موسیقی و پخش آن در تلوزیون وطنی کوک کرده بود,که ضرغامی را در حال عرضه قورباغه به جای ساز به گروهی جوان ایرانی نشان می داد و آنها هم هریک از ظن خود یار ایشان می شدند!.گل آقا بعد از این شماره گویا به دام حکم سکوت اجباری فرو غلتید...

موسیقی به عنوان یکی از زیربناهای توسعه فرهنگی در کشورمان سالها است که مورد بی مهری قرار گرفته است و آن هم چیز غریبی نیست که از قرنها قبل در این دیار بی هنران ساز می شکستند و اهل موسیقی را بی اجر می گذاشتند.ولی عشق به موسیقی نیز مانند انواع دیگر غرایز بشری قابل کتمان نیست و نهاد بشر ناخودآگاه متمایل به هارمونی است . اگر به چهره شهرهای بزرگ در این سالهای اخیر نگاهی بیاندازید این تفکر موسیقی گریز نتوانسته میل به موسیقی را پس بزند فقط آن را استحاله کرده و متاسفانه جایگاه این هنر را تا حد دریوزگی در کوی و برزن پایین آورده و بسیار دیده اید که ساز به ابزار تکدی تبدیل شده گرچه نوازنده آن شاید هنرمندی طراز اوٌل نباشد!.در مقایسه ای نه چندان مع الفارغ!در اروپا اجرای موسیقی انفرادی یا گروهی در فضاهای عمومی توسط همه گونه هنرمندی از نوازندگان و خوانندگان کلاسیک تا کولیهای مجار یا بومیان مائوری و نیوزلندی احساس متقابل اجرا کننده و شنونده فقط بویی از هنر دارد و مبالغی که نیز پرداخت می شود به اندازه روحی است که مشعوف شده و نه دلسوزی و ترحم بر هنر!!!.

پ.ن: دیشب در بازار آوای حزین طفلی که با دوتار همان ملودی "نوایی نوایی"را با شعر دیگری می خواند و در گذر بود توجهم را جلب کرد و هجوم مردمی که اسکناس در جیبهایش فرو می کردند,بی اختیار غصه ام گرفت و به یاد موسقی مظلوم ایرانی اشک در چشمهایم حلقه زد...

پ.ن: در سفر ژرمن انواع این اجراهای موسیقی خیابانی را دیدم و این ذهن و گوش آکنده از موسیقی,لحظه ای نبود که با شنیدن یک ملودی آشنای کلاسیک یا فولکلوریک موسیقی ملل از جا نجهد و به یاد دلتنگی موسیقی در ایران نیافتد.