دیوانگان و روسپیان در تصاویر سوته دلان و هتل میلیون دلاری
اگه با فیلمی برخورد کنید که Bono خواننده گروهU2 سناریست آن باشد و ویم وندرس کبیر کارگردان آن و میلا یوویچ ، جرومی دیویس و مل گیبسون هم در آن نقش بازی کنند ،دیگه جایی برای وقت ندارم و حسش نیست باقی نمیگذاره...
شب به خاک سپردن مرحوم پدرم، بعد از اینکه اهل فامیل رفتن و مابقی خوابشون گرفت،خوابم نمی برد و همین فیلم کذایی با نام هتل یک میلیون دلاری هم در لپ تاپ چشمک می زد،خودم را راضی کردم که عزاداری با فیلم نگاه کردن هیچ منافاتی نداره و زدم به جانش!
نمیدونم فیلمهای ویم وندرس را قبلاً دیدید یا نه؟، ایشان به شدت به تصویر و کادر دوربین دلبستگی دارند و تخصصشان کاشتن سه پایه دوربین در بالای ابرهاست!،وندرس دلباخته تصاویر شهرها و معماری و در هم آمیختگی غریبی است که در شهرهای سراسر دنیا به چشم میخوره،لانگ شاتهایی که می گیرد شهر را به افق گره می زند...
(2000)The Million Dollar Hotel
محله های جنوب شهر لس آنجلس و هتلی ماوای یک گروه از بیماران روانی و طردشده های اجتماع،خودکشی یک هنرمند گمنام یهودی و شبهه قتل وی و اصرار پدر بانفوذ وی بر این موضوع برای رد تفکر گناه آلود خودکشی در یک یهودی!،تن فروش ذهن آشفته ای که طرف محبت بی شائبه نوجوانی عقب افتاده قرار می گیرد، مجموعه ای از فقر و اختلال حواس و بدبختی و همینطور رگه هایی از عشق واقعی...
عجیبه که ویم وندرس به دریافت حقیقتی از جنس شادروان علی حاتمی در فیلم سوته دلان می رسد،و اینجا نیز روسپیان و تن فروشان عشق را در خانه دیوانگان و عقب افتادگان ذهنی می یابند و به آن اعتماد دارند...حضور مل گیبسون در نقش کارآگاهی از FBI به ریتم داستان بار جنایی و پلیسی داده ولی این داستان اصلاً شباهتی به داستانهای پلیسی ندارد و می شد که این نقش را به راحتی حذف کرد و باز هم از داستان آن لذت برد،واگویه های TomTom پسر عقب مانده فیلم از هوشیاری و خرد نابی حکایت می کند که ما مشرق زمینیان در باور بهلولهای تاریخمان زیاد دیده ایم...
پ.ن: ارزش دیدن دارد خصوصاً بازی ستودنی جرومی دیویس که باید منتظر کارهای بعدی او بمانیم(البته فیلم بازها حتماً Dogville را یادشون نرفته است!).
پ.ن: جالبه بدونیدبونو نقش اصلی این فیلم نامه را برای گری اولدمن نوشته بوده است!
پ.ن: ضمناً خرس نقره ای جشنواره برلین در سال 2000 هم برای همین فیلم به ویم وندرس تعلق گرفته است.
