لذتهاي از ياد رفته در سواحل مام ميهن

چند نفر از شما خاطرات مشخصي ازسواحل ايران داريد كه در آن دست ساخته هاي شن و ماسه اي وگذراندن ساعتي با بزرگترها يا كوچكترها دركنارتوده هاي ماسه واشكالي كه با آن ساخته ايد،كاملاًدرذهنتان مانده باشد؟!.
ما ايرانيها همه دركودكي سطل و بيلچه به كناردريا برده ايم وليكمتر پيش آمده كه براي ساختن لحظاتي شبيه آنچه گاردين به تصوير كشيده وقت گذاشته باشيم.

البته نبايدفقط خودمان را ملامت كنيم،چون سواحل پر از زباله و بزرگترهاي بي مبالاتي كه فرصتي براي كوچكترها و يك گوشه دنج بي درسر براي قلعه سازي نمي گذارند،تركيب تشويق كننده اي براي خلق آثار هنري نيست!.

پ.ن:سواحلي به طول چندين كيلومتر را آنور آب ديده ام كه مي شد دانه دانه ماسه هاي آن را شمرد! و ساحلهاي وطني كه رغبت پابرهنه شدن را از آدمي مي گيرد!.اشتباه نكنيد اين فقط به دولت باز نمي گرد؛بلكه كاملاً امري مردمي و فرهنگي است،هندوانه خوردن و پوست هندوانه را در تمام طول ساحل پراكنده كردن يا چوبهاي ذرت تفت داده كه به جاي صدف و گوش ماهي از ماسه ها بيرون زده ربطي به كذاوكذا ندارد...