آموزش مناظره The Great Debaters
قانع كردن نفر مقابل در قبال دلايل و براهيني كه درطي صحبتهايمان مطرح مي كنيم،كار آساني نيست و هر كسي نمي تواند مدعي باشد در هر مناظره اي پيروز خواهد بود.به خصوص در فرهنگ مشرقي ما ايرانيان كه نحوه گفتمان بيشتر به خطابه اي كاملاً يكطرفه تبديل ميشود و مهمترين دستاوردهاي ادبي ما از دوران باستان به تك گوييهايي درغالب شعر محدود مي شود.سيستم آموزشي درايران هيچگاه به تربيت استعداد بر محور مناظره و گفتگوهاي مستدل در جمع و فنون سخنراني نپرداخته و به جز فن وعظ و خطابه كه در منابر و حوزه عموميت دارد و بيشتر مهارتي يكطرفه مبتني بر تك گويي است، به گونه اي شبهه برانگيزهيچ تلاشي براي آموزش ايرانيان در اين حيطه نمي شود!.در واقع در فرهنگ عوام حاضرجوابي و حرف نخوردن وكش آوردن بحث ،گونه اي از گستاخي به حساب مي آيد!.
بر خلاف ما،كشورهاي غربي و خصوصاً تربيت آنگلوساكسوني مستقر در بريتانيا،كانادا،آمريكاواستراليا منجر به پايه گذاري انجمنها و تيمهاي مناظره از سطح دبيرستان گشته و جوانان مستعد را براي متقاعد كردن افكار عمومي و امكان حضوردرمناظره هاي جدي درنقشهايي كه بعدها در جامعه بعهده مي گيرند ،تربيت مي كنند.
پ.ن: باز هم يك فيلم سرنخ بالا را فراهم آورد!،دنزل واشينگتن بعنوان كارگردان و بازيگر و فارست ويتاكر وپسرش دنزل ويتاكر در فيلم مناظره كنندگان بزرگ، داستان واقعي بدست آوردن حق تحصيل در مدارس و دانشگاههاي سفيدپوستان را از طريق حضور تيم مناظره كننده سياهپوستان در دانشگاه هاروارد و برتري بر دانشجويان آنها را به تصوير كشيده است.البته فراموش نشود كه امكان و حق مناظره يكي از حقوق جوامع دموكراسي است!.
پ.ن:با كمي توجه در افعال آقايان! سيستم حاكمه متوجه خواهيد شدكه حتي در هنگام حضوردر يك مناظره يا پرسش و پاسخ در واقع فقط حرف خودشان را مي زنند و هيچ پرسشي را برنمي تابند!.
