جنگ چیز مقدسی نیست!
جنگ چیز مزخرفیه و هر کی گفته که مقدسه، یا تو عمرش جنگ ندیده یا احمقه یا مخاطبینشو احمق فرض کرده یا به بیماری دیگران به کشتن دهی ! از نوع حاد مبتلاست!، تعطیل آخر هفته بود و وقت فیلم دیدن و یک فیلم دراماتیک و خوش ساخت از کارگردان فیلم آمیلی یعنی ژان پیرجونیت که در سال 2004 ساخته و اکران شد و باز هم به سراغ اودری توتو محبوبش رفته بود که امروز بی تردید تنها بازیگر زن فرانسویه که هالییود برای کشوندنش به امریکا بیتابی میکنه! اسم فیلم به فرانسوی بود: Un long dimanche de fiançailles یا همون عبارت انگلیسی: A Very Long Engagement 2004 یا دوران عقد بسیار طولانی که شاید برای بسیاری از ایرونیها به دلایل مختلف هم رخ میده و دختر خونه باباش میمونه منتظر تا داماد بتونه بیاد ببردش سر خونه زندگی خودش!
ولی اینجا صحبت از چیز دیگه ای هست، فیلم با نمایی از صف سربازان فرانسوی در جنگ جهانی اول شروع میشه در حالیکه راوی داستان کوتاهی در مورد زندگی 5 نفر سرباز میگه که همه گی در یک چیز مشترکن: خودزنی در حین جنگ برای فرار از جبهه و بازگشتن به صفوف امن پشت جبهه و آغوش گرم خانواده، یکی از این 5نفر پسرجوانیه که دلداده ماتیلده(اودری تاتو) است و تمام فکر و ذکرش اینه که برگرده و دوباره به شنیدن صدای قلبی که مثل دستگاه تلگراف مورس ! میزنه گوش بده!، تمام فیلم بازگویی مکرر جنایت دولتمرداییکه که این 5 نفر رو برای تنبیه به خطوط فیمابین خودشون و دشمن فرستادن که در همون خط مقدم کشته بشن و بازنگردن و ماتیلده با باوری مالیخولیایی و خرافی سعی میکنه امید زنده موندن پسرجوان رو هر جور شده برای خودش زنده نگه داره و فیلم نهایتی زیبا داره با تصاویر زیبایی از فرانسه ،بازسازی جنگ و صحنه های دلخراش مرگ و میر در جبهه با همون تکنیک فیلم نجات سرجوخه رایان استیون اسپیلبرگ و عشقی که پایانی نداره....
شاید جالب باشه که بدونید جودی فاستر معروف در این فیلم فقط یک نقش کوتاه بازی میکنه ولی خیلی قشنگ و روان و نشون میده که همیشه این هالیوودیها نیستند که میتونند از بزرگان سینمای دیگر نقاط دنیا نقشهای کوچک بگیرن! و این دفعه سینمای فرانسه این کار رو کرده!
