حاتمی کیا مقهور ممیزی

به رنگ ارغوان حاتمی کیا بعد از سالها توقیف و حرف و حدیث به بازار رسانه های خانگی راه پیدا کرده است و برای کسی که سینمای حاتمی کیا را دنبال کرده ,تماشای فیلم توقیف شده اش انگیزه زیادی به همراه دارد ولی متاسفانه دیدن فیلم نه تنها انگیزه ها را ارضاء نکرد!, بلکه نوعی افول در روند فیلمسازی او محسوب می شود. شلختگی و پر حرفی فیلمنامه به همراه تیغ ممیزی و کپی برداری از فیلمهای جاسوسی غربی برای بازسازی صحنه های جاسوس بازی از نوع برادران گمنام که از قرار به راحتی به خیل متمرد و سرکش می پیوندند! , از ان ملغمه هایی است که حداقل برای من آش دهن سوزی نبود.
داستانهای جنبی چون اعتراضات دانشجویی, جمعهای دلداده گان دانشجویی, استفاده از استاد کهرم و اینانلو و حاشیه احداث بزرگراه شمال همه و همه بدون مخلوط شدن با چنین ماموریت غیرممکنی! قابل لمس تر بودند ولی چسباندن آن با موضوعاتی از قبیل گروهک های سیاسی و بعد آن صحنه تصنعی درگیری پایان فیلم و رمبو بازی شهاب 8 شوری آش را به حد اعلاء رساند!.
پ.ن: اگرچه سبک و سیاق من در معرفی فیلم بیشتر معرفی فیلمهای مطرح و قابل توصیه برای دیدن به مخاطبان وبلاگ است ولی اینبار توصیه می کنم دیدن فیلم را بعنوان یک ضرورت در برنامه تماشای فیلمتان جا ندهید!, اگر جایی به تصادف یا به تعارف مجبور شدید یادتان باشد حاتمی کیا برای همیشه آنهم پس از ممیزی فیلمش نمی تواند شما را راضی نگهدارد!.
پ.ن:حیف از توانایی فرخ نژاد که این سالها به جبر زمانه در حال تلف شدن است و کجا است کارگردانی که مانند سینایی او را از خاکستر بر آورد؟.