نوشتن همیشه خوب است

دو سال است که فقط به یاد این جا بوده ام، نوشته ام ولی نه در این وبلاگ و نه به سبک و سیاق همیشگی.فیلمهای زیادی دیدم، سفرهای زیاد رفتم، روز و شبهای خاکستری بسیاری بود که می خواستم به اشتراک بگذارم ولی ترکیبی از سوداگری و دلمشغولی نگذاشتند.
روند عجیب و غریب اتفاقات در دنیای اطرافم تمرکزی باقی نمی گذارد، عدم قطعیت از حد وحشتناک گذشته است و همه سناریوهای عالم هم جواب نمی دهند.یسنا بزرگتر شده ولی هنوز آمادگی وبلاگ نوشتن را ندارد و بهتر بگویم دل و دماغ این کارها را ندارد، بیشتر وقتش را صرف مدرسه و ورزش و تفریحات یک دختربچه می کند.ماجراهای ایران و خاورمیانه و برجام زندگی همه را در نوعی رکود نفس بر رها کرده و جز دلال مسلکها این روزها حال هیچکس خوب نیست.
فیلم زندگی آن سانگ سو* کمی حالم را بهتر کرد.یادم انداخت چرخه بهتر شدن حال دنیا یک روز و یک سال و یک دهه نیست و صبر می خواهد و آدمهای ساخته و پرداخته....
پ.ن:  آن سانگ سو همان مبارز اهل برمه است که قهرمان طولانی ترین حصرخانگی جهان و برنده اخیر انتخابات ریاست جمهوری آن کشور است.